Zaterdag 21 mei 2016
Lieve lezers,
Mijn laatste trip naar het binnenland van Suriname. De reis was deze keer gepland naar Brownsberg en Stone Island. Om 07.45u werden we verwacht aan het Vat waar we zouden vertrekken. We waren goed op tijd en het viel ons op dat er niemand anders meer was behalve onze touroperator en een gids. Wat bleek nu, het zou een privétrip worden omdat er verder geen inschrijvingen waren. We waren dolenthousiast toen we dit hoorden want het beloofde dus een rustige laatste trip te worden. Een privétrip met privévervoer en een privégids. Het kon niet beter! Gids Rudi kwam aangereden met het busje waarmee we zouden vertrekken.
We vertrokken stipt om 07.45u wat absoluut niet de gewoonte is. Het was dan ook de eerste keer dat de trip op tijd zou starten. De bus reed naar Para waar we een tussenstop maakten om uitgebreid te ontbijten. Para is één van de 10 districten in Suriname. Ongeveer een uurtje rijden van de hoofdstad Paramaribo. Het was een gezellig restaurantje langs de Highway met een gezellig terras waar we het ontbijt konden nuttigen. Het was dan wel langs een grote weg, maar het was gezellig vertoeven tussen de mooie bomen en planten. Er was van alles voorzien: koffie, thee, sap, broodje ongeboren kip, broodje kaas en bananen. Ik ontbeet goed want de dag zou veel energie kosten. Goed eten tegen de honger die zou komen en de energie die ik zou verbruiken!
Aan de andere kant van de Highway ligt de Paranamfabriek van Suralco (een Surinaamse producent van bauxiet en aluinaarde). Bauxiet wordt gebruikt om aluminium te maken. Omdat er een gebrekkige aanvoer was van bauxiet werd er in september 2015 beslist dat de fabriek moest sluiten. De fabriek met een capaciteit van 887.000 ton aluinaarde sloot. Meer dan 2000 werknemers verloren hun job.
Na het ontbijt reed de bus door naar Berg en Dal - Adventure Park. In het park kan je kajakken, wandelen en canopy-abseilen. In de late voormiddag kwamen we aan in een prachtige groene omgeving aan de rivier. Het zonnetje scheen en het beloofde een mooie dag te worden.
Na het strekken van de benen en bekomen van de rit werd ik klaargemaakt om te gaan abseilen. Eerst moest ik een document lezen en ondertekenen met allerlei regels en afspraken. Nadat dit gebeurd was, werd ik geholpen om een harnas aan te trekken. Ik kreeg een helm en de andere toebehoren. Ik was er klaar voor! Natuurlijk mag je niet zomaar beginnen aan het parcours. De groep kreeg eerst een uitgebreide uitleg en oefensessie. Er werd mij geleerd welke houding ik moest aannemen en hoe ik moest remmen zodat ik niet in volle vaart tegen een boom zou aanvliegen. Dit werd geoefend op een zipline die maar een tweetal meter boven de grond hing. Het was mijn beurt om te oefenen. De begeleider zei dat ik er als een 'echte' uitzag met mijn stoere uiterlijk en mijn zonnebril. Dat was al even lachen! Het oefenen verliep vlot. Ik had alles onmiddellijk onder de knie en het remmen verliep ook goed. Ik was klaar voor de echte ziplines!
Harnas aantrekken.
Een woordje uitleg van een van de begeleiders.
Zelf ook eens oefenen...
De avonturentocht begon met een kleine wandeling naar iets hogerop. We kwamen al snel aan bij het eerste platform. Ongeveer 2 meter hoog en een kabellengte van 31 meter. Ik was best wel zenuwachtig, maar ik had er zin in. Ik stond als eerste in de rij dus ik was als eerste aan de beurt. Alles werd gecontroleerd en goed vastgemaakt. Daar ging ik dan! Volle snelheid. En jullie kennen mij niet anders als (af en toe) een lompe 'geit'... Ik was vergeten af te remmen dus de boom heb ik van kortbij gezien. Gelukkig had ik me geen pijn gedaan, alleen een beetje geschrokken van de klap. Ik had niet verwacht dat ik zo snel zou gaan en dat was dan nog maar de kortste zipline van de andere 4 die nog zouden volgen.
Enkele meters verder lag al het tweede platform. Ik moest hierop geraken door over een wiebelend loopbruggetje te wandelen. Dat was nog niet zo gemakkelijk als dat het eruit zag! Ik werd terug vastgemaakt en daar ging ik weer! Heel snel tussen de bomen.
Even bekomen van de adrenaline.
Het loopbruggetje over
De derde zipline was ongeveer hetzelfde als de tweede. De vierde daarentegen was heel wat spectaculairder. De hoogste, de snelste en bovendien ook boven de rivier. Op het platform kreeg ik een prachtig uitzicht. De adrenaline stroomde door mijn lijf want ook hier moest ik heelhuids naar de andere kant zien te geraken. Ik werd weer vastgemaakt en daar ging ik. Whoehoewwww! Dat was kicken hoor! Ondanks de grote snelheid kon ik toch genieten van de omgeving.
Bij de laatste zipline had iedereen de keuze om even gek te doen. Ik zou mezelf niet zijn als ik dit niet had gedaan. Het was een poging tot ondersteboven hangen, maar dat leek ook gemakkelijker dan dat het effectief was... Ik deed het dan maar met 1 hand. Even leuk en een toffe manier om het parcours af te sluiten!
Even uitleggen waar mijn voeten moesten komen.
Spannend!
Whoehoewwwwwww!
Eenmaal terug beneden werden we opgewacht door een bootje die ons zou terugbrengen naar de andere kant. Na een beetje joyriden kwam ik veilig terug aan land. Ik stond nog te trillen op mijn benen van de adrenaline. Het was de eerste keer dat ik zo iets deed, maar het was fantastisch! Ik heb er geen woorden voor om de omgeving te beschrijven. Zo mooi!
Ik had nog een momentje om te chillen voordat de bus terug zou vertrekken richting Brownsberg. Eerst op het gemak iets drinken en mezelf verlossen van het harnas dat aan het snijden was in mijn lies. Ik bedankte de begeleiders vriendelijk en de trip werd verdergezet. Eerst moesten we een 13-tal kilometer rijden op een verharde weg. We reden door Brownsweg richting de voet van de berg. Brownsweg is een dorp in het district Brokopondo. Het dorp is genoemd naar de weg die leidt naar de Brownsberg en het ligt ook vlak naast het Brokopondostuwmeer. Het transmigratiedorp telt ongeveer 2200 inwoners. Zij hebben niet altijd geleefd in Brownsweg omdat ze noodgedwongen zijn moeten verhuizen naar deze plaats. Hun vorig dorp liep volledig onder water door de aanleg van de stuwdam en de Afobakadam. Er werden nieuwe huizen voor hen gebouwd op een veilige plaats. Ter compensatie van de verhuizing krijgen zij gratis elektriciteit aangeboden. In het dorp wonen voornamelijk Marrons (ook wel de bosnegers genoemd). De dam wordt gebruikt om energie op te wekken.De energie werd eerst gebruikt voor de aluminiumfabriek, maar door de sluiting van deze fabriek wordt de energie verbruikt door de inwoners van Paramaribo.
Eenmaal aangekomen bij de voet van de berg begon het zwaarste deel van de rit. Een uur omhoog rijden met veel hobbelen en bobbelen. Een weg om misselijk van de te worden. We werden omgeven door een prachtige jungle. De tocht naar boven viel beter mee dan dat ik had verwacht. Gelukkig had het niet geregend en was het veilig om naar boven te rijden.
Rudi, de gids, melde ons aan bij de receptie. Enkele meters verderop stond het huisje waarin we voor 1 nacht zouden verblijven. Het is geen huis met bedden, maar eerder een hut voor hangmatten in te hangen. In de hut staat ook een keukentje.
We verbleven aan de hut met het mooiste uitzicht! Een uitzicht op het Stuwmeer. Zo ver als je kon kijken, zag je eilandjes en water.
We waren pas aangekomen rond 14.30u dus ik had reuzehonger. Op weg naar de Brownsberg waren we nog even gestopt aan een restaurantje voor ons middagmaal op te halen. Nasi met lekker gekruide kip!
Na het middagmaal besloten we om het domein even te verkennen. Alvast even op zoek naar dieren en mooie planten. Bij elke plaats was ik verwonderd van de natuur. Zoveel groen bij elkaar en zo mooi. De vogels die fluiten, kikkers die kwaken...
Na de korte verkenning ging ik nog even 'chillen' in de hangmat want om 16.30u was er een wandeling gepland naar de top van de berg.
Nadat ik even had gerust, gingen we terug op pad. Omgeven door de mooie natuur, richting het Mazaroni Plateau. De wandeling duurde niet lang, maar ik moest wel enkele keer serieus omhoog klimmen. Geen nood want dat is alleen maar goed voor de beenspieren! Ondertussen zochten we, samen met de gids, naar dieren. Jammer genoeg zijn we er geen tegen gekomen.
Op de top was het zicht weer prachtig. Een uitziht op de eilanden en het Stuwmeer. We bleven even zitten om te genieten van de rust en de stilte. Dat was mogelijk want er waren niet nog eens 20 andere mensen die de rust zouden verstoren. In 1 woord gezegd was dit moment zalig!
Even slingeren bij terugkomst :D
Maar waar komt de naam Brownsberg nu vandaag? De oorspronkelijke naam van de berg is 'Agwago kununu' (berg van de Granman). De berg is vernoemd naar een van de eerste goudmijners die het gebied heeft bezocht en geëxploreerd. Zijn naam was John Brown (1885-1891). In 1970 verkreeg de Stichting Natuurbehoud Suriname 8400 ha. Dat was een deel van het plateau en de hellingen van de berg. Dit moest gebruikt worden voor recreatieve en educatieve doeleinden. In 2002 werd het park uitgebreid naar 12.200 ha. Het park omvat sindsdien de volledige berg. De Brownsberg is ongeveer 500 meter hoog en is gelegen op de waterscheiding van de Saramacarivier en de Surinamerivier.
Op de hellingen zijn vroeger belangrijke vondsten gedaan die aangeven dat er oude Indiaanse vestigingen hebben bestaan. Geologisch onderzoek wijst ook uit dat er goud te vinden was op de berg. Hierdoor werden er maatschappijen opgericht waarvan er 3 actief waren in het Brownsberggebied. In het hoogbos komt de bolletrie voor. Deze boom werd in het begin van e 20ste eeuw gebruikt voor de winning van 'balata'. Op de berg is ook bauxiet te vinden. Bauxiet wordt gebruikt voor het maken van aluminium.
De Brownsberg heeft een groot rijkdom aan dieren, planten en bomen:
- 933 bloeiende plantensoorten
- 383 boomsoorten
- 112 orchidee soorten
- 80 varenachtige planten
- 40 mossoorten
- watervalplanten
- 117 zoogdierensoorten
- 350 vogelsoorten
- 64 reptielensoorten
- 24 amfibiesoorten
- 52 vissoorten
Dit zijn heel wat dieren die we natuurlijk niet allemaal hebben gezien. De gids vertelde ons dat er zelfs tijgers en jaguars leven in de bossen. Wel spannend! Na de wandeling naar de top bekeken we nog enkele foto's van de dieren die daar leven. Heel wat mooie dieren, maar ook dieren waarvan je zou denken dat het geen dieren zijn. Op onderstaande foto de 'aardbeispin' omdat het lijfje lijkt op een aardbei. Bah bah! We kregen ook heel wat foto's te zien van de jaguars die zich begeven op de wandelpaden. De foto's worden gemaakt door camera's die ophangen in het bos.
De hele dag was het prachtig weer, maar tegen de avond zagen we donkere wolken afkomen. Ik had al gezien dat het regende op het meer. Opeens kwam er ook een dichte mist opzetten. Voordat we het goed beseften begon het heel hard te regen en de waaien.
Ons leuke hutje had gelukkig een dak waar we veilig zaten voor de felle regen. Rudi had een lekker avondmaal voorzien. Sautosoep. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen! Zo lekker!
De regen was gestopt en ik maakte me klaar voor de avondwandeling. Bij gebrek aan een regenjas maakte ik er zelf een van een vuilzak. Ik was warm aangekleed en had mijn zaklamp bij de hand. 's Avonds koelt het af tot 15 graden war absoluut niet warm is vergeleken met overdag. Het was wel een beetje eng want ik wist dat er roofdieren naar ons zouden kijken terwijl ik hen niet kon zien. Het was een leuke wandeltocht, maar er waren weinig tot geen dieren te spotten. Padden in overvloed! We zagen ook een slang en een vieze spin.
De Papegaaislang.
Een vieze spin!
Er werd nog een lekkere hap klaargemaakt. Baka Bana. Dat is een gebakken bakbanaan in deegbeslag. Ik eet nog niet zo lang bananen, dus dit was ook weer nieuw. Het smaakte me wel! Zeker met die lekkere, pittige pindasaus. Hmmmmmm! Een lekkere afsluiter van een prachtige en intensieve dag!
Zondag 22 mei 2016
Omdat het een privétrip was hadden we de kans om een beetje langer te slapen als andere trips. Ik werd pas om 08.30u verwacht aan de ontbijttafel dus ik kon alles op het gemak doen. We vlogen uit onze hangmatten want Charlotte had een spin ontdekt op haar klamboe. Het eerste wat we deden was naar het toilet gaan. Kort daarbij hadden we de avond ervoor de groene slang gezien. En ja hoor, de slang lag er nog steeds, maar deze keer opgerold.
Na een stevig ontbijt maakte ik me klaar om aan de wandeltocht te beginnen naar de watervallen. Ik trok mijn wandelschoenen aan, nam mijn rugzak met voldoende water en ging op pad door de jungle.
Een stevig ontbijt.
We gingen eerst naar de Ireneval. Deze waterval ligt het verst. Ongeveer op 3 km verder dan het kamp. Het was een serieuze wandeling. De afstand viel heel goed mee, maar op de heenweg moesten we felle dalingen maken. Even vermoeiend als ergens omhoog gaan want na een tijd begon ik het te voelen in mijn kuiten. Onderweg kregen we heel wat informatie over verschillende plantensoorten en boomsoorten. Dit maakt een wandeling interessant. Het voordeel weer dat we maar met twee waren is dat we alles goed konden horen wat er verteld werd. Ik heb dat graag, een trip met een goede gids en veel informatie. Dan heb ik tenminste iets om over te vertellen!
Even een kort verhaaltje. John Brown, naar wie de berg vernoemd is, was een goudmijner. Zoals ik eerder al heb vermeld, werd er vroeger goud gevonden op de Brownsberg. John groef diepe gaten langs het pad. Een pad waar wij over wandelden. Langs de kant waren tientallen gaten te zien. In deze gaten heeft hij goud gevonden. Goud moet met water worden gespoeld om al het vuil eraf te halen. Hij ging dit spoelen bij de Leoval. De andere waterval. Omdat deze waterval te ver lag, had hij het idee om een tunnel te graven die richting de Leoval ging. Op deze manier moest hij niet steeds het pad afwandelen, maar kon hij een kortere afstand afleggen door de tunnel te gebruiken. Uiteraard had hij manschappen om hem bij deze klus te helpen.
De tunnel die leidt naar de Leoval.
Een beetje verder zagen we een eekhoorntje in de boom. Toen we voorbijliepen werd hij heel zenuwachtig. Af en toe liet hij zich goed zien. De ideale moment voor een foto!
Even komen piepen!
De onderstaande foto stelt de hars van een jodiumboom voor. De hars kan gebruikt worden om op open wonden te smeren wanneer je geen EHBO-kit bij je hebt.
Een megagrote boom met grote wortels die ook net op bomen leken.
Schommelen op een schildpadliaan. Wat zat dat gemakkelijk! Erop geraken was wel andere koek... Gelukkig was de Rudi er om me te helpen!
Na heel wat afdalingen kwamen we uiteindelijke bij de Ireneval. Deze waterval heeft verschillende 'trappen' waardoor het water wordt afgebroken. Mijn ogen vielen bijna uit mijn oogkassen toen ik deze waterval zag. In het midden van de jungle zo'n mooi verschijnsel!
Ik had mijn bikini op voorhand al aangetrokken omdat ik toch even van het koude water wou genieten. Het was heeeeeeel koud, maar aangenaam na een tocht vol zweten!
Dat was pas een koude douche!
Veel water in mijn ogen! Even een momentje dat ik niets zag!
Na de verfrissende douche gingen we verder naar de Leoval. De steile stukken naar beneden moesten we nu terug doen naar boven. Dit verliep goed omdat we af en toe een minuutje of twee op adem kwamen. Dat was echt nodig want in een keer terug naar boven gaan, was onmogelijk! Er is een duidelijk verschil tussen de Ireneval en de Leoval. De Ireneval heeft, zoals ik net al omschreef, 'trappen' waardoor het water wordt onderbroken. De Leoval heeft daarentegen geen onderbrekingen waaroor het water in een keer omlaag kan vallen. Ook deze waterval was prachtig om te zien. Toch raar dat er zoiets kan ontstaan in de natuur...
Bij de terugwandeling hoopten we beiden om nog enkele dieren te spotten. We hadden er immers nog geen gezien. Onze gebeden werden gehoord en we kregen de kans om enkele brulapen te zien. Ze hadden er veel plezier in om takjes en andere dingen naar beneden te gooien. Alsof ze het expres deden.. Hen op beeld vastleggen was niet zo gemakkelijk, maar het is wel gelukt! Hun naam hebben ze te danken aan de geluiden die ze maken wanneer de zon opkomt en wanneer de zon onder gaat. De brullen hebben als nut om andere groepen te laten horen waar ze zich bevinden. Daardoor kunnen verschillende groepen elkaar mijden om gevechten te voorkomen. Brulapen leven in een groep van 1 tot meerdere mannetjes en enkele vrouwtjes. Hun territorium is afhankelijk van de hoeveelheid voedsel dat er te vinden is in het gebied. Ze planten zich het hele jaar door voort en werpen 1 jong per keer. Dit na een draagtijd van ongeveer 180 tot 194 dagen.
Het einde van de wandeling naderde en we kregen nog de kans om een lanpuntslang te zien. Hij kroop stilaan over het pad. Gelukkig kon Rudi ons tijdig waarschuwen anders waren we erop of erover gelopen. De slang die we zagen, was nog een jong. Ze kunnen tot 1.5 meter lang worden
Bij aankomst vloog Rudi onmiddelijk in de keuken om ons te voorzien van een lekker middagmaal. Ik gebruikte de tijd om mezelf even te douchen en nog even te genieten van het uitzicht. Er stond ons een lekker bord spaghetti te wachten. Dat had ik wel verdiend na de wandeling!
Na het eten haalden we de hangmatten af, ruimden we alles op en vertrokken we richting Stone Island. Eerst de berg terug omlaag. Wat een rit... Toch probeerde ik een dutje te doen tijdens het hobbelen en bobbelen want ik was moe van de wandeling. Na ongeveer anderhalf uur rijden, kwamen we toe bij Stone Island.
Stone Island is geen eiland, maar een schiereiland dat gelegen is aan de rechteroever van het Brokopondomeer. Het meer is erg groot, maar ondiep. Nergens is het water dieper dan 40 meter. Toen de dam werd aangelegd, werd het gebied, dat onder water zou lopen, niet kaalgekapt. Daardoor steken er kruinen van bomen boven het water uit. Dit is wat het meer zo populair maakt en waardoor er veel toeristen een bezoek brengen aan het schiereiland. Het is een mooi tafereel om te zien. Ik vroeg aan de gids waarom het dan 'Stone Island' noemt. De reden hiervoor is, is dat de eigenaar van het schiereiland, grote stenen heeft geplaatst rondom het gebied.
Zo dat was het dan... Mijn laatste uitstap in het wondermooie Suriname! Een uitstap om nooit de vergeten en uitzichten die een blijvende herinnering zijn geworden!
Dikke kus
xxxxxxx
In de namiddag ging ik samen met C., K. en L. naar de grote Chinese winkel om de hoek om nog heel wat materialen te kopen voor de donatie aan Tehuis Betheljada. Het tehuis voor kinderen met een meervoudige beperking. Er was nog zo'n 2000 SRD over van de inzameling van de wafelverkoop. Omdat we vonden dat de stageplaatsen voldoende donaties hadden gekregen, vonden we het een goed idee om aan die tehuis enkele dingen te geven die zij erg goed kunnen gebruiken. De Chinese vrouw kreeg al spontaan een glimlach op haar gezicht toen ze ons zag binnenkomen. Met het lijstje in de hand, liepen we de winkel door. Eenmaal aan de kassa toegekomen, kon het uitladen beginnen. We hadden al een tweede winkelkar erbij genomen omdat we met één niet toekwamen. Alles was afgerekend en toen hadden we door dat het bedrag niet klopte en er ons eigenlijk te veel was aangerekend. Gelukkig vond de vrouw het niet erg en mochten we alles terug opnieuw beginnen tellen. Van een bezigheidje gesproken...
