Dag 101 + dag 102: Een ervaring rijker in kindertehuis Betheljada

Maandag 16 mei 2016

Lieve lezers,

Vroeg opstaan want vandaag was het tijd voor een vergadering met alle stagiaires van het team. Met onze bachelorproef in het vooruitzicht moesten er duidelijke afspraken en taakverdelingen gemaakt worden. We spraken allemaal samen af om te brainstormen over onze bachelorproef en het onderwerp verder uit te diepen.

Na de bijeenkomst besloot ik nog even te profiteren van de rust. Ik was zo moe dat ik nog maar eens een dutje ging doen. Een dutje van een paar uurtjes...

Dinsdag 17 mei 2016

Tijd voor een nieuwe uitdaging!  Charlotte zocht op het internet een kindertehuis voor kinderen met een beperking, plaatste een bericht op Facebook en na een paar uren zoekwerk kreeg ze een adres te pakken van een kindertehuis in Paramaribo. Ik zag het meteen zitten om mee te gaan aangezien dit heel interessant is omdat ik deze studies volg. De naam van het kindertehuis is 'Kindertehuis Betheljada'. Een tehuis in het centrum van Paramaribo waar ze kinderen opvangen met een meervoudige beperking. 

Even wat meer informatie over Kindertehuis Betheljada:

Stichting Betheljada

In 1979 begon het tehuis met de opvang van 4 jonge bewoners. Sindsdien bestond de behoefte aan 24

uursopvang voor kinderen met een ernstige meervoudige beperking.Dankzij de hulp van vele instanties en particulieren in en buiten Suriname kon het tehuis uitbreiden en heeft het nu plaats voor 30 bewoners (dankzij een nieuwe gebouw is het momenteel weer verder uitgebreid naar 40 bewoners).Daarnaast biedt Betheljada dagopvang aan 15 kinderen met een meervoudige beperking. De bewoners van Betheljada worden in een aangename omgeving door toegewijde verzorgsters verzorgd.

Bewoners met meervoudige beperkingen

Alle bewoners van Huize Betheljada hebben ernstige verstandelijke en lichamelijke en soms ook zintuiglijke beperkingen. Ze hebben dan ook een heel laag ontwikkelingsniveau, kunnen niet lopen, vaak zelfs niet zitten en zijn soms doof en/of blind. Ze kunnen ook niet praten en velen hebben epilepsie. Dat betekent dat ze allemaal hulp nodig hebben bij alles wat gedaan moet worden Sinds kort hebben ze elk een eigen aangepaste rolstoelen of een aangepast bionix matras. Deze matrassen bieden een comfortabele mogelijkheid van fixatie in de juiste houding. De matrassen hebben een zodanig vaste vorm dat deze geplaatst kan worden op een onderstel (op wielen dus).

Vorderingen van deze instelling

Betheljada ziet zichzelf als een lerende instelling. In de 35 jaar dat ze bestaan, hebben ze gezien dat het bieden van een liefdevolle thuis meer vraagt dan alleen goede medische en hygiënische verzorging. Ook de sociaal-agogische kant moet gewaarborgd zijn. Betheljada bevindt zich in het proces van leren om de kwaliteit van leven, het welzijnsgevoel van hun bewoners en hun familie te vergroten. Betheljada treedt meer naar buiten, ook de bewoners zelf gaan meer naar buiten en er zijn meer mogelijkheden voor wat betreft activiteiten, begeleiding en dagbesteding. Dit werkt stimulerend voor de bewoners en ook voor de medewerkers.

Hoe verliep ons bezoek aan deze instelling?

We stonden al vroeg op want om 10.00u hadden we onze eerste afspraak bij Kindertehuis Betheljada.

Even wat zoeken naar de juiste ingang, maar we vonden al snel de juiste persoon. We werden even doorverwezen naar de maatschappelijk werkster van de instelling. Zij zou beginnen met wat algemene informatie om daarna van start te gaan met een uitgebreide rondleiding doorheen de stichting.

De maatschappelijk werkster wist ons te vertellen dat het kindertehuis bestond uit een dagopvang en een 24/7 opvang. De dagopvang bestaat uit 15 kinderen. Allemaal kinderen met een meervoudige beperking. De 24/7 opvang bestaat dan weer uit 3 verschillende groepen. In deze groepen verblijven kinderen van alle leeftijden. De oudste bewoner is zelf 37 jaar oud! Deze man verblijft al vanaf zijn 2de levensjaar in de instelling. Hij is blind, doof en lichamelijk beperkt.  Het tehuis vindt dat niet enkel kinderen, maar juist ook volwassen nood hebben aan een verdere begeleiding. Een kind is nog redelijk goed te verzorgen, maar bij de verzorging van een volwassen komt er al wat meer kijken omdat deze niet meer zo makkelijk te tillen zijn. Daarom dat zij ook zeker openstaan van een verdere verzorging en hulpverlening.

Via donaties kan de instelling de bewoners voorzien van degelijke materialen. Er zijn al veel donaties geweest vanuit Nederland. De snoezelruimtes, rolstoelen, matrassen... zijn allemaal bekostigd met donaties van zowel binnen als buiten Suriname. Een gulle man heeft enkele maanden geleden een heel grote schenking gedaan. Hij werd 70 jaar en wilde zijn gouden hart tonen. Hij schonk een hele som geld aan het tehuis waardoor er een nieuw gebouw ingericht is kunnen worden. Een droom voor de instelling waardoor ze nu een extra opvang voor maar liefst 10 bewoners kunnen voorzien!

Na een heel gesprek over de bewoners en begeleiding van de stichting, restte ons alleen nog een duidelijke voorbereiding op de rondleiding. Er werd ons duidelijk gemaakt dat het wel eens even schrikken zou kunnen zijn voor ons wanneer we de kinderen zagen. Kindertehuizen in België of Nederland beschikken over meer financiële middelen zoals beugels, spalken... De kinderen die in dit kindertehuis verblijven hebben het geluk niet gehad om te beschikken over deze middelen waardoor ze vaak vergroeiingen hebben. Dit als gevolg dat de ledematen in een vroege leeftijdsfase niet gespalkt zijn geweest. De maatschappelijk werkster wist ons wel te vertellen dat er sinds 2 jaar een verplichte verzekering is voor iedereen. Dit was eerst niet waardoor ouders alles uit eigen zak moesten betalen en de verzorging van het kind in het gedrang kwam. Dankzij de verzekering hebben de ouders nu de kans gekregen om meer ondersteunend materiaal te voorzien voor hun kind en tijdig naar de huisarts te kunnen gaan wanneer er een vergroeiing vastgesteld wordt. 

Zo, even diep en en uit ademen en de rondleiding kon beginnen.

Het gebouw gaf al een goede indruk. Een gebouw van goede grootte met een verzorgd uitzicht. We zagen wel meteen dat de onderste verdieping volledig overstroomd was net zoals het speelterrein. Gelukkig bevonden de groepen zich op de bovenste verdiepingen en hadden de kinderen zelf geen hinder de waterlast.

Het vervoer voor de kinderen. Geen aangepaste bussen voor rolstoelpatiënten, maar achterin matrassen waar de kinderen worden opgelegd wanneer ze vervoerd moeten worden. De kinderen die wel nog kunnen zitten, worden met de riem vastgemaakt op een stoel.

Je ziet hier dat het onder de gebouwen volledig onder water staat...

De rondleiding begon met een bezoek aan de dagopvang. Er waren minder kinderen aanwezig dan gewoonlijk dankzij het verlengde pinksterweekend. Normaal zijn er 4 begeleidsters aanwezig in de groep om de kinderen te voorzien van activiteiten, op tijd te verschonen en te voeden. Sommige kinderen liggen op matrassen omdat ze niet zelfstandig recht kunnen zitten. Het meisje met de groene legging aan was zo vrolijk. Ze lachte meteen als ze je zag. Het meisje leidde aan spasmen waardoor ze vaak niet normaal kon eten omdat haar lichaam verstijfde. Daarom dat sommige kinderen er ondervoed uitzien. Niet omdat ze geen eten krijgen, maar omdat het moeilijk is om hen te voeden. Ze braken het voedsel terug uit, kunnen niet goed slikken (het voedsel wordt voor ieder kind gemixt). In Nederland of België zou zo een kind een sonde krijgen, maar in dit klimaat is dat praktisch niet haalbaar door de hygiënische gevolgen hiervan. Ook het personeel heeft vaak niet de juiste opleiding gevolgd om de kinderen in zoverre te kunnen verzorgen.

Voor de kinderen is er ook een snoezelkamer ingericht. Hier kunnen ze tot rust komen. Sommige kinderen zijn erg gevoelig voor prikkels en kunnen soms fel reageren. Hen even afzonderen in een rustige kamer is dan de oplossing.

 

We namen nog een kijkje in de badkamer van de kinderen en vervolgden daarna onze rondleiding. De maatschappelijk werkster bracht ons naar de eerste groep. De kinderen waren bezig met het kijken van een film. In deze klas worden er muzikale, creatieve activiteiten voor de kinderen georganiseerd. Het is een vrolijk lokaal waar de werkjes van de kinderen te zien zijn aan de muren. 

We lieten de kinderen vrolijk verder meezingen met de liedjes die afgespeeld werden via de televisie. We liepen door de gang naar de tweede groep. Hier waren er iets minder kinderen aanwezig. Het merendeel van deze kinderen kon niet zelfstandig zitten. De kinderen lagen op matrassen op de grond of op zitzakken die in de ruimte stonden. Achteraan was een begeleidster een verhaaltje aan het voorlezen aan één van de jongens. In deze leefgroep verblijft ook de oudste bewoner van het tehuis. Een 37-jarige man die zowel blind als doof was. Hij verblijft daar al sinds zijn 2de levensjaar. Wanneer je hem zag liggen op één van de matrassen op de grond zou je zeggen dat hij een jaar of 10 was. Het meisje met het roze T-Shirt aan werd soms ook op een aangepast matras gelegd zodat ze even een betere houding kan aannemen. Haar onderlichaam was volledig schuin gegroeid.

Dan was het tijd voor ons bezoek aan de laatste leefgroep. We werden ontvangen door een meisje met het Syndroom van Down. Ze kwam ons een knuffel geven en plaatste zich daarna aan een grote tafel in de groep. Deze leefgroep beschikt ook over een waterbed. De kinderen vinden het fijn om hier even op te liggen omdat ze zich dan in een meer comfortabele houding kunnen leggen. Sommige kinderen kunnen zichzelf niet omdraaien dus worden hierbij goed in het oog gehouden door de begeleidsters.De jongen in de armen van de begeleidster heeft een waterhoofd. Normaal gezien moet dat zo snel mogelijk geopereerd worden, maar bij hem hebben ze de mogelijkheid nog niet gevonden om dit te doen. Met het gevolg dat het hoofdje van deze jongen blijft groeien. Het kind moet daarom zorgvuldig opgetild en ondersteunt worden.

Nu we alle groepen hadden gezien, nam de maatschappelijk werkster ons mee naar het gebouw waar ze nog 10 extra bewoners zouden kunnen gaan opvangen. Het gebouw is klaar en volledig ingericht sinds maart, maar de stichting heeft sinds 2014 geen subsidies meer ontvangen van de overheid waardoor ze nu dus niet zijn kunnen opengaan. Jammer, want het gebouw is volledig klaar om in gebruik genomen te worden.

We liepen langs het magazijn naar de wasruimte. Op de website van de stichting kan je zien waar de stichting vooral nood aan heeft. Er staan dingen bij zoals rijst, pampers, zeep, wasmiddel... Het magazijn wordt uitvoerig in het oog gehouden door een mevrouw die alle materialen vanbuiten kent. Wanneer een bepaalde hoeveelheid op geraakt, laat zij aan de directrice weten wat er zeker gedoneerd moet worden. We begroetten de mevrouw van het magazijn en liepen verder naar de wasruimte. Dat zijn nog al eens wasmachines en droogkasten. Een stichting zoals deze heeft natuurlijk veel was omdat de kinderen vaak verschoond moeten worden. De grote droogkast is ook een schenking waar de stichting heel blij mee is. Tijdens het regenseizoen droogt de was heel slecht omdat het zeer vochtig is. Dankzij de wasdroger kan toch alles op tijd gedroogd worden.

In de gangen hing er een heerlijke geur van vers bereid eten. We volgende de geur en kwamen uit in een grote keuken. Hier was een dame bezig aan het middagmaal voor de kinderen. Ze moest eerst alles bereiden en daarna mixen voor de kinderen in de blender. Dit omdat veel kinderen niet goed kunnen slikken en kauwen. De dame begint om 6 uur 's morgens met het voorbereidingen en staat alleen in de keuken. 's Middags wisselt ze van shift met een andere vrouw die dan weer begint met de voorbereidingen voor het avondeten. Een hele opgave om voor al deze kinderen eten te voorzien!

Zo, de rondleiding zat erop. We liepen samen met de maatschappelijk werkster terug naar haar bureau. We bespraken samen onze bevindingen. Voor mij, als toekomstig orthopedagoog, was dit zeer interessant om eens te zien. Mijn ogen waren al geopend door de omstandigheden in Suriname, maar dat is nu nog meer zo. Ik wil niet zeggen dat het een slecht kindertehuis is, absoluut niet. Het is zelfs een van de betere kindertehuizen ondanks dat Suriname 30 jaar achterstaat op de ontwikkeling van de westerse landen. 

De maatschappelijk werkster vroeg nog aan ons waar we stage liepen. Ze had zelf al een bezoek gebracht aan de Louis Braille school. Dit omdat ze in de toekomst Brailletraining wilt voorzien voor blinde patiënten. Ze was enorm geïnteresseerd in Charlotte haar stageplaats, de Kennedy Stichting. Donderdag heeft ze toch nog een afspraak met de directrice en gaat dan alles aan haar uitleggen zodat er een mogelijke samenwerking opgestart kan worden. Zo zie je maar dat initiatieven tot iets moois kunnen uitbloeien! Het zou fantastisch zijn als er in de toekomst een samenwerking kan ontstaan tussen het kindertehuis en de Kennedy Stichting. 

Samenvattend kan ik zeggen dat het pijn doet om deze kinderen zo te zien, maar daarnaast zag ik ook dat ze in heel goede handen zijn bij Kindertehuis Betheljada. Er wordt veel gedaan met deze kinderen en de kinderen waren aan het lachen en hadden hun eigen bezigheden. Ze werden niet, om het cru te zeggen, in het hoekje gedropt zoals je het ooit op andere plaatsen ziet. De omstandigheden zouden beter zijn wanneer de stichting zou beschikken over meer financiële middelen. Hopelijk is de hele economische situatie hier in Suriname snel terug wat stabieler zodat de stichting weer eerlijke kansen krijgen om verder te groeien. Je leert zelf na te denken over hoe goed je het als kind had en dat je je beide handen mag kussen wanneer je in een gezin terecht bent gekomen waar ze altijd met liefde voor je gezorgd hebben. Deze kinderen hebben dat geluk niet gehad. Ze zijn verstoten door hun ouders of geplaatst omdat de ouders de zorg niet meer aankonden. Deze kinderen hebben geluk gehad dat er een plaats voor hen was, maar de wachtlijst is zo lang dat alle kinderen op de lijst nooit de kans zullen krijgen om van een goede zorgelijke ondersteuning te kunnen genieten. Wie zijn wij dan om te klagen? Deze kinderen waren zo vrolijk. Zij beseffen vaak niet dat ze anders zijn. Wij zien dat ze anders zijn, maar moeten deze kinderen niet anders gaan behandelen omdat wij in een samenleving leven waar anders zijn niet altijd geaccepteerd wordt. 

Na ons bezoek aan kindertehuis Betheljada wandelden we naar 't Vat een beetje verderop. Grote dorst en ook een hapje eten natuurlijk! Een frisse salade met kip. Dat kan toch smaken op een warme dag zoals vandaag!

Bij thuiskomst nog even schrikken. De brandweerwagen stond op het terrein. Het was een groot wespennest in één van de fruitbomen. Met blote armen, brandstof en een brandende stok staken ze gewoon de hele boom in brand. Effectief was het wel!

Omdat het al zo lang geleden was dat de zon nog eens geschenen had, ging ik er toch nog eens van profiteren! Een beetje bijkleuren kan geen kwaad want het mooie bruine kleurtje blijft helaas niet lang plakken... De laatste zonnestralen moet ik dan toch nog meepikken! Ik keek met mij neus recht op enkele groentestruiken. Gratis en vers eten dacht ik. Een paar lange bonen en dikke aubergines. Ideaal voor het avondeten :) Gelukkig vindt de huisbaas het niet erg als we gebruik maken van de verschillende soorten bomen op het domein!

Ook nog eens een reddingsoperatie. Deze keer niet van een hond of kat, maar van een hagedis die in het water was getuimeld en er niet meer uit kon. Charlotte en Sara to the rescue met een tuinslang om het arme beest terug op het droge te helpen!

Na lang wachten is er uiteindelijk nog eens post aangekomen. Jammer genoeg was de post weer open gemaakt, maar er was gelukkig niets verdwenen! Enkele lieve boodschappen die heel veel deugd doen als je zo ver weg bent van familie!

Dikke kus

xxxxxxxxx