Woensdag 11 mei 2016
Lieve lezers,
Jippiejajeeeeee! Geen regen deze morgen dus ik kon eigenlijk nog eens met de fiets naar stage rijden. Dat werd tijd. Ik begin het goed te merken dat het de laatste stagedagen zijn en dat ik een beetje aan het uitbollen ben. Mijn dag startte vandaag met het verder inoefenen van het Brailleschrift. Volgende week woensdag is het proefexamen en maandag 23 mei het officiële examen. Spannend! Er is weer een verlengd weekend in het vooruitzicht dus dat wordt veel oefenen.
Omdat C. gisteren afwezig was, ging ik vandaag met hem aan de slag. Een poging tot... want zijn humeur liet het niet goed toe om aan iets te werken. Ik had al een hele tijd terug een gevoelensmeter gemaakt, maar had nooit de kans om hier effectief mee te werken. Voor kinderen is het niet altijd gemakkelijk om emoties onder woorden te brengen of te herkennen bij zichzelf en de ander. Met behulp van deze meter kunnen gevoelens toonbaar gemaakt worden en is er een bepaalde ondersteuning in het gesprek. Met behulp van vraagjes ging ik aan de slag. De gevoelensmeter is ook tastbaar gemaakt aangezien de leerlingen, waarmee ik dit uitvoer, blind zijn. De monden van de mannetjes zijn afgewerkt met garen om de emotie voelbaar te maken. Zoals eerder vermeld, liet het humeur van C. het niet echt toe om met hem te werken. Het gesprek verliep dan ook erg moeizaam. Hij zei alleen 'ja' op elke vraag die ik hem stelde waaruit ik kon afleiden dat niet wist op wat hij antwoordde. Ik liet hem ook voelen aan de verschillende, tastbare, gevoelens. Soms weet ik niet of hij geen goesting heeft of het echt niet kan. Het lukte hem niet om van links naar rechts exact te voelen wat de garen moesten voorstellen. Dat vond ik natuurlijk wel jammer, maar ik heb geprobeerd en dat is het voornaamste.
Verdrietig: het mondje naar beneden
Boos: het mondje gekronkeld
Nog even alles herhalen...
Ik vertelde aan de juf dat het mij was opgemerkt dat het vandaag niet zou lukken. Zij had het ook al ondervonden. Omdat ik C. niet wou pushen om met de gevoelensmeter aan de slag te gaan, vroeg ik aan de juf of zij vanaf nu dagelijks tijd wou maken om de gevoelens van de kinderen bespreekbaar te maken. Ze weten duidelijk niet wat gevoelens inhouden en erover praten gaat al helemaal niet. Kinderen moeten dit leren vind ik. Het is belangrijk dat ze hun eigen gevoel kunnen verwoorden om daarna gepast te kunnen reageren op de gevoelens van iemand anders. Er zou dagelijks aan de kinderen gevraagd moeten worden hoe ze zich die dag voelen. Dan kan de wasknijper, met hun naam, op het juiste mannetje gezet worden en dan kan de juf, indien nodig, hierover in gesprek gaan met de leerling. Ik hoop dat ze er werkt van maakt.
Juf J. had me ook gevraagd om haar even te helpen met een werkstuk die ze de leerlingen wou laten maken. Ze is bezig met het thema 'feest'. Niet dat ik daar al veel van had gezien, maar soit. Ze vroeg aan mij hoe ze een masker kon maken. Ik tekende een masker en bakende dit af met garen. De leerlingen zouden hier rondom moeten prikken. Dit was ook weer gemakkelijker gezegd dan gedaan want de garen bleven, jammer genoeg, niet plakken. Dan maar prikken met een helpen hand. Ook dit ging niet zo vlot. C. prikte er op los dus liet ik hem maar even doen. Ik vond het wel heel jammer at de juf zich voor niets interesseerde. Ik zou haar helpen, maar ik kon uiteindelijk alles zelf doen omdat zij niets deed. Surinaamse mentaliteit?
Een helpende hand...
Toch liever zijn eigen ding doen :)
Dan had ik nog het idee om een feesthoedje te maken met behulp van verf en stokjes. Alles liep vandaag een beetje fout en ja hoor... ook dit want C. was zo intensief aan het verven dat hij op een gegeven moment door het papier zat. Dat kan natuurlijk gebeuren en gelukkig is dat ook niet erg. De kinderen hebben er weer plezier in gehad en dat is het belangrijkste. Hen zien lachen is waar ik het voor doe!
Toch maar met de verfborstel in plaats van het stokje...
B. had het grootste plezier om met zijn handen te verven. Schattig!
Ook maar overschakelen op de handen
Verven met vingerafdrukken. Aangenaam voor de leerlingen om de verf ook effectief te voelen met hun handen!
De dag was eindelijk om. Gelukkig maar want het zat echt niet mee. Behalve het weer. Gelukkig kon ik fietsen zonder regen. Daar had ik al wat bang voor want toen ik op stage was, was het serieus aan het regenen. Hopelijk gaat de dag morgen een beetje beter!
Dikke kus
xxxxxxxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten