Dag 75 + dag 76: Vrolijke dames!

Woensdag 20 april 2016 en donderdag 21 april 2016

Lieve lezers,

Over woensdag heb ik niet al te veel te vertellen. De dag ervoor voelde ik een blaasontsteking opkomen en ik had last van mijn nieren. Ik besloot deze dag gewoon platte rust te houden en niet naar stage te gaan. Mezelf forceren heeft geen enkele zin. Ik verwittigde natuurlijk wel de NSBS dat ik niet zou komen. Ze begrepen mij gelukkig en ik kreeg een vriendelijke mail terug waarin de directrice mij veel beterschap wenste. Dus daar lag ik dan... Tot 's middags in mijn bed. Uiteindelijk moest ik wel opstaan want we zouden babysitten. Gelukkig voelde ik mij in de namiddag al wat beter en kon ik toch ook een beetje plezier maken. Een namiddag gezelschapsspelletjes spelen is altijd eens leuk!

Op donderdag koos ik er voor om terug naar stage te gaan ondanks dat ik mij nog niet 100% goed voelde. Ik weet dat ik aan mezelf moet denken wat betreft mijn gezondheid, maar ik heb al zo weinig tijd voor de SOOS enquêtes dat ik absoluut wou gaan. Ik beloofde mezelf wel at ik het rustig aan zou doen. Toen ik aankwam op de NSBS en iedereen ging groeten, vroegen de meesten hoe het met me was en of ik me al beter voelde. Iedereen zei me ook om voldoende water te drinken. Dat is wel een beetje typisch hier in Suriname. Als je iets aan de hand hebt, is iedereen bezorgd en denken ze onmiddellijk dat er ik weet niet wat aan de hand is. Wel heel lief natuurlijk dat iedereen zo met me inzat. 

Patricia, een lid van de SOOS en een jonge dame die ook werkt op de administratie kwam haar creatie laten zien waar ze al enkele weken mee bezig was. Ze heeft een hondje gemaakt uit plastiek zakjes. Het resultaat is prachtig vind ik! Het lijkt juist op een maltheserhondje!

Ik ging weer aan de slag met het afnemen van enquêtes. Ik begon met een oude dame. Jorda kwam mij eerder vragen of ik met haar wou starten. De dochter van deze dame had al enkele keren naar de NSBS gebeld voor te vragen wanneer haar moeder aan de beurt kwam voor de enquete. Ze was er continu over bezig en liep dus eigenlijk met veel stress rond. Om de stress van haar weg te nemen, mocht zij dus als eerste aan de beurt komen. Ze zag er gelukkig uit toen ze binnenkwam en helemaal niet zo oud als dat ik had gelezen! Ik zag op mijn lijst staan dat ze de oudste is van de leden van de SOOS. Van het jaar 1924. Ik dacht: "Wauw, dat kan toch niet dat zij 90 jaar is?". Als ik haar geboortedatum niet eerder had gezien, had ik haar 65-70 jaar geschat. De Surinamers zien er wel bijna allemaal jong uit voor hun leeftijd. Dat is een feit. Het was een zeer aangenaam gesprek met haar. Ze had veel te vertellen wat goed is om in haar dossier te zetten. Vooral over de tijd toen ze nog een kind was. Ze vertelde veel over haar moeder. Zij werd de zwarte prinses genoemd en door de familie gedragen op handen. Ze vertelde veel over hun religie. Ze vertelde zoveel hierover dat ik op de duur niet meer goed kon volgen. Het kwam er op neer dat er veel keuzes gemaakt moesten worden tussen het protestant zijn of het katholiek zijn. Zij zelf is uiteindelijk van katholiek naar protestantse godsdienst overgegaan. We hebben tijdens het gesprek veel gelachen. Vooral toen ik vroeg wat haar dromen/wensen/doelen voor de toekomst zijn. Ze antwoordde dat ze graag wou touwtje springen omdat ze dat als kind graag deed. Opeens begon ze zo hard te lachen dat ik dacht dat ze niet meer bij zou komen. Ze vond het een leuk mopje aangezien ze niet meer goed te been is en volgens haar "al moeite heeft om op haar voeten te staan". Ik bedankte haar voor haar medewerking en vertelde haar hoe fijn ik het vond dat ze zoveel vertelde en dat ze zo sociaal is. Ik maakte ook een oprecht compliment dat ze een erg leuke dame is! Dat vond ze natuurlijk fijn om te horen. 

Na een kleine pauze ging ik verder met een andere dame. Dit gesprek verliep helemaal anders dan de gesprekken die ik voordien al had gedaan. Deze dame is namelijk erg slechtziend en doof. De vragen kon ik niet op een normale manier aan haar stellen, maar al roepend en vlak langs haar oor. Sommige dingen begreep ze dan nog niet dus had ik de oplossing gevonden om volledig met mijn laptop te werken. Ik gebruik mijn laptop sowieso elke keer omdat dit gemakkelijker is en sneller. Nu kon ik er gebruik van maken door de vragen in een heel groot lettertype te zetten zodat ze het zelf kon lezen en antwoorden. Dit ging wel heel goed en zo kon ik het gesprek tot een goed einde brengen. De dame was blij om mij te leren kennen en beaamde dit door mij een stevige handdruk te geven, maar toch met haar vrouwelijke zachtheid. Ook dit was een aangenaam gesprek en bovendien een zeer lieve vrouw om mee te praten. Het deert haar niet dat ze zowel slechtziend als doof is. Ze heeft zoals iedereen een normaal leven met een leuke familie en lieve vrienden om haar heen. 

De enquêtes verlopen goed en ik heb me erbij neergelegd dat ik deze taak nooit volledig zal kunnen afronden. Ik ben wel tevreden met het, tot nu toe, opgeleverde resultaat. Het is leuk om deze mensen te leren kennen en met hun een praatje te slaan. Bovendien neem ik veel werk uit de handen van het vast personeel waardoor zij ook met andere en belangrijke dingen aan de slag kunnen gaan!

Daarna ging ik nog even verder met de leerlingendossiers. Ik zette hun algemene gegevens hier al in zodat dit al op punt staat en dit achteraf niet vergeten wordt. Uiteindelijk had ik nog een half uurtje over en ging ik nog even helpen in de bibliotheek. Er is nog veel werk omdat al de boeken door elkaar staan en er dus geen structuur meer is. Ik hielp even door de boeken in de juiste reeks te zetten. Een boek dat is omgezet naar het Brailleschrift zorgt voor veel meer pagina's dan het werkelijke boek waardoor er dus bijvoorbeeld van 1 gewoon boek, 5 Brailleboeken zijn. Ik probeerde deze zo goed mogelijk bij elkaar te plaatsen zodat er een structuur ontstaat en zodat de juf hier achteraf titelbladen kan bijhangen. Het is een lieve juf die mij altijd vriendelijk bedankt voor mijn hulp. Wat natuurlijk wel fijn is als je iemand helpt. Ik merk ook steeds meer dat mijn band met C. beter wordt. De juf kwam naar mij toe met hem om te zeggen dat hij al de hele voormiddag naar mij vroeg. Ik zag dat hij aan het wenen was. Hij had in zijn broek geplast en de juf was kwaad op hem geworden (terwijl hij hier niets aan kan doen). Ik troostte hem en zei dat het niet erg was. Ik nam hem bij zijn hand, droogde zijn tranen en hielp hem met een zuivere broek aan te doen. Hij was meteen weer opgevrolijkt toen hij even bij me was. Ik voel me goed bij het feit dat onze vertrouwensband steeds beter wordt. Ik zal hem echt missen als ik terug naar België ga want het is een schat van een kereltje!

Mijn stagedag was weeral om en gelukkig kwam ik net thuis aan toen het begon te regenen. Het is duidelijk dat het regenseizoen is begonnen... Niet leuk hoor want je weet nooit wanneer je in een plensbui terecht komt. Het enige wat ik kan doen is elke keer, als ik met de fiets weg ben, mijn regenjas meenemen. Ook al helpt dit niet tegen de felle tropische regenbuien. Het zal het gedacht maar zijn zeker? :D Nadat mijn honger gestild was, vertrokken we richting de Cambio. De koers is terug aan het zakken dus het was nu de moment om het geld af te halen van de inzameling van de wafelverkoop en de vrije bijdragen. Het geld verdeelden we over drie scholen: de Kennedy Stichting, de Louis Braille School en de Dothschool. Afhankelijk van hun noden en behoeften wordt er een bepaald bedrag aan deze scholen gegeven. We geven niet gewoon het geld, maar proberen effectief noodzakelijk materialen te kopen zodat we met zekerheid weten dat het geld niet zal verdwijnen in iemand zijn broekzak. Voor d Louis Braille School zijn er inmiddels al drie ventilatoren aangekocht voor in de klassen. Tijdens de renovatiewerken in de paasvakantie zijn er namelijk ventilatoren gestolen waardoor de kinderen nu elke dag in de warmte les moeten volgen. Ik had dit besproken met het schoolhoofd en stelde haar voor dat ik nieuwe zou kopen. Ze was hier meteen enthousiast over. Eigenlijk hebben we er vier nodig, maar we zijn nog volop op zoek naar de vierde. Wat er met de rest van het geld zal gebeuren en de materialen die ingezameld zijn, hou ik jullie nog van op de hoogte!

Mensen gelukkig maken, dat is waarvoor we het doen!

Dikke kus

xxxxxx