Donderdag 24 maart 2016
Lieve lezers,
Na een fantastische dag Holi Phagwa vieren, was het de dag erna tijd om naar de Voltzberg te vertrekken voor een 4-daagse trip. Ik moest vroeg opstaan want om 08.00u werden we met z'n allen verwacht aan Tvat waar we zouden vertrekken. De rugzakken werden ingeladen en eindelijk konden we vertrekken. Er waren twee bussen voorzien want we waren met een groep van 30 personen. Dat betekent dus ook dat er veel eten en drinken mee moest. De bussen reden naar Zanderij waar we zouden stoppen om te ontbijten. Een straffe koffie en een broodje ongeboren kip. Energie opdoen om de rest van de dag goed door te komen want we hadden nog een lange trip voor de boeg.
Plezier maken in de bus met onze gids Sergio
Tijdens de rit naar de boten moesten we nog een drietal uren op een zanderige en hobbelige bauxietweg rijden. Ook wel de abortusweg genoemd, dus jullie kunnen het zich wel al inbeelden hoe goed ik door elkaar geschud werd. Ondanks dit had ik geen last van wagenziekte. We waren nog niet halfweg en de bus had pech. Pech onderweg, Platte band. Ik ben in Suriname dus een band is niet vervangen op 20 minuten. Het was net op het middaguur dus we stonden allemaal te bakken in de vlakke zon. We zaten in de savanne dus het is heel warm om buiten te staan. Iedereen probeerde de schaduw op te zoeken, maar dit was niet gemakkelijk. De gidsen waren gelukkig goed voorzien op eten en drinken. Na anderhalf uur was de band vervangen en konden we de rit verderzetten.
Uiteindelijk zagen we de bootjes liggen in Witagron. De bagage moest uitgeladen worden en overgeplaatst worden in de houten korjalen. Lange, smalle bootjes die ons zouden brengen naar Fungu-eiland. De vaart duurde drie uren. Dit was best wel lang, maar het was ook weer een ervaring op zich.
En weg zijn we!
De boot voer door een prachtige natuur dus ik kon elke seconde genieten van het uitzicht. De bootsman moest wel goed opletten want af en toe staken en grote rotsen boven het water uit. Sommigen waren goed zichtbaar, maar anderen niet. Hij moest zich dus goed concentreren om nergens tegenaan te varen. ook tijdens de boottocht hadden we pech onderweg. Er was een rugzak uit de boot gevallen. Dit was een groot probleem want de boot ging tegen de stroming in waardoor de rugzak snel stroomafwaarts ging. De boot maakte rechtsomkeer en gelukkig kon de rugzak gered worden. Als het mijn rugzak was geweest, bleef er niet veel over denk ik. Die vonden we nooit meer terug want door de zwaarte was het gewoon naar de bodem gezonken denk ik.
Ik begon moe te worden van de lange reis dus ik was blij toen we hoorden dat we er bijna waren. De houten planken deden pijn aan mijn rug en poep en het was ook geen optie om even recht te staan en rond te lopen. Bovendien zagen we grote donkere wolken in de verte die steeds dichter kwamen. Ik zag het verderop ook regenen dus het zou niet meer lang duren voordat ook wij kletsnat zouden worden. Ik had deze gedachte niet in mij moeten opnemen want voordat ik het goed besefte, zaten we in een grote regenbui. Mijn regenjas, die niet bestemd is voor zulke regen, hield het niet lang uit dus ik liet het maar gewoon over me heen komen. Charlotte had gelukkig een paraplu bij die ons wel een beetje kon beschermen. Het heeft lang geduurd voordat de regenbui over was. Eindelijk zagen we onze eindbestemming. Wat was ik blij dat ik eindelijk uit die boot kon om mijn benen te strekken en naar het toilet te spurten!
We kwamen aan op Fungu-eiland en het viel mij onmiddellijk op dat ik in een prachtige omgeving, drie nachten, zou verblijven. De boten moesten uitgeladen worden en iedereen moest zich installeren. De meesten sliepen in hangmatten, maar ik had een bed geregeld zodat ik geen ergere rugklachten zou krijgen. Er was dus een hangmattenkamp en enkele andere hutten waaronder de hut met de stapelbedden. Het was klein, maar wel erg gezellig.
Een prachtig uitzicht op de rivier
Het hangmattenkamp
De hut met de stapelbedden. Ik sliep in het bed met de blauwe klamboe.
Tijdens het installeren kwamen we tot een niet zo leuke ontdekking. In het bed van het meisje langs me zat een vogelspin. Met mijn fobie voor spinnen was dit absoluut geen leuke, eerste ervaring op de vierdaagse. Ik was zo in paniek dat ik zelfs de hut niet meer binnen durfde. Het lijkt erg belachelijk hoe ik gereageerd had, maar het was sterker dan mezelf. Ik heb die nacht maar een uurtje geslapen. Ik had me die nacht bezig gehouden door met een zaklamp rond te schijnen en mezelf vragen te stellen over wat er zou kunnen gebeuren. Gelukkig was ik de volgende dag helemaal niet moe. Wat me natuurlijk wel verbaasde na zo'n korte nachtrust. Ik denk dat ik op dat moment functioneerde door de adrenaline. Wat ook goed is want ik had nog een grote berg te beklimmen!
Na een lekkere sautosoep kwamen we tot rust en genoot ik van de prachtige omgeving en het geluid van de stromende rivier, Charlotte en ik installeerden ons, samen met nog enkele anderen, op een rots. We babbelden en lachten en voor we het wisten was de eerste avond alweer om.
De ideale gelegenheid om een prachtige foto te maken van de maan. Missie geslaagd!
Vrijdag 25 maart 2016
Om 07.30u werd iedereen verwacht aan de ontbijttafel om krachten op te doen voor de grote wandeling naar de Voltzberg. Na het ontbijt maakte ik mijn lunchpakket klaar, trok ik stevige wandelschoenen aan en ging ik klaarstaan voor de tocht. Iedereen kreeg drie liter water mee dus dat waren wel enkele kilo's om mee te sleuren.
Een stevig lunchpakket met brood, fruit en koekjes.
Nadat iedereen klaar was en de rugzak bij de hand had, mochten we in de boot stappen en voeren we naar de plek waar de toch zou beginnen. Ik dacht eerste dat we toch een tijdje moesten varen, maar dat bleek niet zo te zijn. Na vijf minuten kon ik alweer uitstappen terwijl ik eigenlijk wel goed zat.
Met lachende gezichten en zonder zweet... Dat zou achteraf wel anders zijn...
Op deze plaatst gingen we aan wal om aan de wandeling te beginnen
Ready, set, go!
We kwamen eerst langs de Anjoemaravallen waar we na de wandeling een plons mochten maken.
Een tocht door de jungle tiediedietieeeee! We zijn toch niet bang tiediedietieeeee! We hebben een rugzak bij tiediedietieeeeee! Wat zijn we blij tiediedietieeee!
De tocht naar de Voltzberg duurde 2,5 uur. Er werd ons verteld dat het 7 kilometer wandelen was, maar na een tijdje had ik door dat dit niet het geval was. De tocht was veel langer en het was erg zwaar. We moesten veel omhoog klauteren en dan weer omlaag. Er lagen boomstammen waar we over moesten kruipen en we moesten opletten dat we niet tegen een tak zouden aanbotsen. Aangezien ik groot ben was dit af en toe wel het geval.
De gidsen keken uit naar dieren en probeerden die ook te vangen. Gelukkig kwamen we geen vogelspinnen tegen, maar wel prachtig gekleurde vlinders en mooie vogels!
De Morpho Menelaus vlinder. Het heeft een blauwe kleur om vijanden af te schrikken.
Nog steeds aan het lachen!
Een zoete vrucht wat smaakt naar lychee. Overleven zouden we zeker doen in de jungle!
Schommelen op een liaan
We wandelden nog steeds in de goede richting en kwamen uiteindelijk aan bij de voet van de Voltzberg. Eerst dachten we dat dit de berg al was, maar dat bleek niet zo te zijn. De gids vertelde ons dat we de grote berg zouden doen, maar dat leek me vreemd aangezien dit heel erg steil was en hiervoor klimmaterialen noodzakelijk waren. We grapten er een beetje over en besloten om aan onze lunch te beginnen en even uit te rusten. Uiteindelijk was het geen grapje... We zouden toch deze berg beklimmen, maar op een punt waarvoor geen klimmaterialen nodig zijn.
Jump jump!
Nadenken over hoe ik de top van de berg zou kunnen bereiken zonder eraf te rollen...
Ontspannen en de benen even laten rusten!
Na enkele minuten uitrusten, wandelden we naar de plek waar we konden beginnen aan de klim. Het eerste stuk was al zwaar omdat ik goed moest opletten waar ik liep. Klauteren over boomstronken en stenen.
Gelukkig was er op een bepaald stuk een touw gespannen waaraan ik me kon vasthouden!
Daarna kwamen we uit op de stenen in de vlakke zon. Het bleef zwaar om de berg erg steil is en we geen touw hadden om ons vast te houden of om onszelf omhoog te trekken. de berg is 240 meter hoog dus het was een zware klim. Gelukkig hielp Sergio, de gids, ons door ons omhoog te trekken. Ik denk dat ik anders had opgegeven! Op de vlakkere stukken probeerde ik wat uit te rusten. Het uitzicht wat ik achteraf kreeg, was adembenemend! Het was de klim meer dan waard, dat kan ik verzekeren! We genoten op de Voltzberg van de rust en stilte en maakten ook enkele foto's. Het is een plaats die zeker vastgelegd moet worden op foto want om dit nog een keer te doen dat zie ik niet zitten! De Voltzberg wordt ook wel de long van de aarde genoemd.
Klimmen, puffen, klimmen, puffen,...
Eeven op adem komen!
Nog steeds even op adem komen en alvast genieten van het uitzicht!
Eindelijk de top bereikt!
Girlpower! We mogen trots zijn op onszelf!
Ne de beklimming van de Voltzberg moesten we natuurlijk nog terug naar de plaats waar we gestart waren met de wandeling. Dit betekende dus dat ik terug door de jungle moest. Dat was op zich geen probleem, maar ik had geen zin meer omdat ik pijn had aan mijn voeten en benen. Ik zette toch door en begon aan de terugweg. Dit had een beetje langer geduurd dan de heenweg omdat het wandeltempo lager lag. Ik ging verder op mijn eigen tempo en ik genoot nog steeds van de omgeving. Het afzien was het meer dan waard want ik heb een prachtig stuk van Suriname gezien waar ik absoluut geen spijt van heb! Omstreeks 17.30u waren we terug en konden we genieten van een heerlijke kom verse soep. Dat kon ik wel gebruiken om terug energie te krijgen! Achteraf genoot ik van de rust en het lekkere avondmaal. Ik nestelde mij terug op de rots van de dag voordien en liet mijn benen rusten. Ik besloot om vroeger te gaan slapen omdat ik de nacht daarvoor weinig slaap had. Toen ik in bed lag, merkte ik dat ik twee teken had op mijn voet. De paniek was terug en mijn nachtrust weer omzeep...
Ik had om 06.00u mijn wekker gezet omdat er op de planning stond dat we vogels zouden gaan spotten. Althans degenen die hierin geïnteresseerd waren. Ik wou zeker enkele papegaaien en toekans in het wild zien, maar zodra mijn wekker afging geraakt ik niet meer uit mijn bed. Ik had al zo weinig slaap gehad dat ik graag nog even bleef liggen. Wat ik dus effectief gedaan had en waar ik achteraf ook geen spijt van had. Rond 08.00u werd er weer een uitgebreid ontbijt voorzien. Daarna vertrok de groep richting de Moedervallen. Eerst een klein stukje met de boot en daarna maakten we een wandeltocht van ongeveer een uur. Het duurde een uur omdat de gids bij enkele bomen en planten uitleg gaf. Jammer genoeg was dit niet altijd verstaanbaar omdat ik achteraan aansloot bij de groep. Lekker op het gemak genieten van de jungle. We kwamen weer terecht in een heuse plensbui wat natuurlijk typisch is voor het regenwoud. Niet erg want ik kon wel wat afkoeling gebruiken!
Een woordje uitleg, van de gids, bij de boom die gebruikt worden voor het maken van sigarettenfilters en andere soorten papier.
Even iets proberen...
Whoehoewwwwww! Slingeren als een aapje
Links: een vrouwelijke liaan die gebruikt wordt voor het opwekken van weeën bij een bevalling. De liaan wordt eerst gekookt alvorens te gebruiken.
Rechts: een mannelijke liaan die gebruikt wordt tegen ontsteking. De liaan wordt ook eerst gekookt alvorens te gebruiken.
Na een korte wandeling kwamen we aan bij de Moedervallen. We kregen de kans op op de rotsen te zitten en te genieten van het warme water. Echt zwemmen konden we niet doen omdat er piranha's in het water zitten. Ook dit was weer een stukje prachtige natuur van Suriname!
De namiddag konden we gebruiken om te rusten en te bekomen van de wandeling de dag ervoor. Ik deed een dutje en genoot verder nog van de omgeving. Ik besloot nog even te verkoelen in het water om daarna er stevig tegenaan te gaan op een feestje. Ik bracht daarna nog een bezoekje aan de doodhoofdaapjes en probeerde hen een banaantje te voeren. Gelukt!
Eerst speelden we nog met de kaarten. Twee van de gidsen wouden het spel meespelen dus ik legde met veel plezier uit hoe het spel werkt. Ik keek naar de gids en ik zag opeens een grote, zwarte vogelspin op zijn borst zitten. Ik moest geen twee keer kijken voordat ik wist wat het was. Ik ben nog nooit zo snel opgestaan om weg te lopen! Gelukkig was er 's avonds een lekkere cocktail voorzien om mijn angst weg te drinken. De bootsmannen maakten er een gezellig feestje van door te spelen op instrumenten. Iedereen stond te dansen en genoot van de laatste avond. Achteraf was er nog een gezellig kampvuur. Wat een fantastische avond!
Een lekkere maaltijd van onze persoonlijke kok!
Zondag 27 maart 2016
Einde van de vierdaagse trip want we moesten ook nog terug naar huis. Om 08.00u kregen we nog een uitgebreid paasontbijt zodat we er stevig tegenaan konden gaan om de bagage terug in de boten te laden. Eens dit gebeurd was, konden we afscheid nemen van de mooie omgeving en terug vertrekken richting Paramaribo.
In Witagron gingen de boten terug aan land en kregen we onze lunch. Daarna was het terug via de abortusweg huiswaarts.
Bye bye Voltzberg! It was amazing!
Dikke kus
xxxxxxxx
