Dag 30 + dag 31: Uitstap naar Nickerie en Bigipan

Zaterdag 6 maart 2016 & zondag 7 maart 2016

Lieve lezers,

Vandaag vertrok ik eindelijk nog eens op trip. Deze keer naar Nickerie en Bigipan. Back to basic en genieten van wat de natuur ons te bieden heeft.

07.45u: vertrek met de bus naar een toplocatie. Er werd meteen Surinaamse muziek opgezet en de sfeer zat er 's morgens vroeg al goed in. Iedereen had er zin in. De gids liet ons even stoppen bij een klein kraampje van een lokale inwoner om verse pompelmoes (Citrus Maxima) te kopen. Deze bevolking behoren tot de indianen. Het dorp staat bekend om de vele feestjes met de bijhorende gevechten. Een Indiaans feest zonder gevecht is geen feest.  Deze pompelmoes is veel groter dan de pompelmoes die wij kennen. De vrucht zit bovendien in een dikke groene schil. De schil moet vlekken hebben, zo weet je dat de pompelmoes klaar is om op te eten. Het werd meegenomen om als fruitige toets aan te vullen bij het naderende ontbijt.

Na even rijden, stopten we bij het theehuisje in Groningen. Daar genoten van een lekker ontbijt met koffie, thee, broodjes kaas en broodjes ongeboren kip. De gids bedoelde hiermee een broodje ei. Om wat extra vitamientjes op te doen, sneed de gids de pompelmoes, met een groot zakmes, in stukken. Iedereen kreeg een groot stuk en genoot ondertussen van een prachtig uitzicht op de Saramacca-rivier.

De plek Groningen, waar we ontbeten, is in 1790 gesticht. Er werd een grote militaire post opgesteld en Nederland begon even later aan een grote kolonisatie van boeren. Aan de andere kant van de rivier werden vroeger melaatse mensen ondergebracht. Het werd daar de plaats van de voorzorg genoemd. Het gebied werd niet goed ontsmet. Binnen enkele maanden kwam de helft van de boeren om door ziekte. Nederland werd gedwongen de kolonisatie van boeren stop te zetten. Het oudste monument ter herdekking van deze boerenstaat in het midden van het plein. Momenteel zijn er in Groningen nog vele nakomelingen van de boerenkolonie. Deze mensen worden de boeroes genoemd.

We brachten ook een bezoek aan de gevangenis die tot een jaar geleden nog gebruikt werd. Het gebouw is niet groot en er werden meerdere gevangenen ondergebracht in één van de twee kamers. De muren staan vol met seksueel getinte tekeningen. Langs de gevangenis ligt het gerechtsgebouw. Wanneer iemand terecht gesteld werd, werd deze persoon rechtstreeks naar de gevangenis gebracht.

We bekeken daarna ook een mooie, grote amandelboom. De amandelboom wordt als schaduwboom gebruikt. Deze boom geeft veel werk voor e bevolking want hij verliest continu bladeren waardoor er veel geharkt moet worden. Het heeft geen andere functie. Leuk om te weten: voor de ouderdom in te schatten, kijk je niet naar de hoogte, maar naar de grootte van de boom. Het aantal zijtakken geeft dit aan.

Na een geschiedenisuurtje was het tijd om terug op pas te gaan met de bus. We hadden nog een lange tocht voor de boeg. We stopten snel bij een lokaal winkeltje waar de gids Surinaamse knabbel en babbel voor ons kocht. Deze lekkernijen bestonden uit bananenchips, kaasstokjes, Surinaamse kroepoek en Surinaamse rijstwafels ('Brong Brong'). 'Brong Brong' betekent 'vuur'. Vuur is noodzakelijk om rijst hard te maken. Iedereen mocht proeven om het hongertje te stillen.

Onderweg stopten we weer even omdat er regelmatig op deze weg luiaarden gespot worden. De gidsen stapten even uit om rond te kijken. Luiaarden zitten meestal bovenin de boom en komen er alleen uit om voedsel te zoeken en te 'poepen' (een grote boodschap doen). Jammer genoeg zagen ze niets.

Wat de gids wel vond, was een Surinaamse kastanjeboom. Hij plukte voor ons een grote vrucht. In deze vruchten zitten ongeveer 40 kastanjenoten. Surinamers gebruiken de kastanje als groente. Een gouden tip van de gids: eet er niet te veel want dan ben je net een 'trompetvogel'. De kastanjes hebben een laxerende werking. Geen goede idee dus om er veel te eten!

Na wat leuke grapjes en een goed gevoel voor humor reed de bus door naar de volgende stopplaats. Een lokale boer stond voor aan de weg om grote pompelmoezen en sterappels te verkopen. We mochten van hem een kijkje komen nemen in zijn tuin waar de pompelmoesboom stond te schitteren. Deze schittering werd nog mooier toen de gids besloot een 'plasje' te doen tussen de bomen. Hij zei: "Even bemesten". Opletten geblazen wanneer je tussen de bomen wandelt want de pompelmoezen kunnen vallen.We maakten een praatje en mochten daarna proeven van de sterappels. Wanneer je de vrucht opensnijdt, verschijnt er een soort ster. Hiervan is de naam afkomstig. De vrucht proeft een beetje zoals een lychee en was heel lekker! De pitten mag je niet opeten en mocht je volgens Surinaamse gewoonte gewoon op de grond spuwen.

Allemaal leuk en aardig, maar we moesten natuurlijk wel op onze bestemming geraken. De bus reed goed door en we gingen via de brug de Coppename-rivier oversteken. We kwamen uit in Coronie, het kokosnoot district. Daarnaast is dit ook het kleinste district van Suriname. Nog geen 3000 mensen leven hier. 95% van de inwoners zijn Creolen. Dit zijn nakomelingen van de slaven die ooit de kans hebben gekregen om vrij te komen. Natuurlijk stopten we weer even langs een kraampje. Deze keer voor een grote watermeloen dat gebruikt zou worden als tussendoortje.

In Coronie staan veel oude gebouwen. De dorpen in Coronie hebben Engelse benamingen omdat vroeger de Engelse planters van Guyana naar daar gingen. Mogelijk heeft dit de invloed gehad op het links rijden in Suriname. De gebouwen zijn vaak op palen gebouwd. Vroeger kon de Atlantische Oceaan stijgen waardoor de dorpen onder water liepen. De palen dienen ook om ongedierte weg te houden.

Omdat we met een grote groep dames op pad waren, moesten we natuurlijk even een plaspauze houden. We stopten bij een lokaal huisje waar we gebruik mochten maken van het toilet. Ik ging toch even 'hangen' want ik wou geen beestjes daar beneden! Bovendien ook goed voor de beenspieren!

We namen een kijkje in de tuin omdat hier verschillende soorten vruchtenbomen (kokosnoten, granaatappels, mango's,...)  stonden en ook heel wat andere planten (aloë vera, citroengras,...). We waren niet alleen want in de stal zaten drie megagrote varkens. De kippen liepen vrolijk en vrij rond op het domein. Ondertussen kregen we een lekker en pittig worstenbroodje.

Er werd aan de gids gevraagd of hij helemaal alleen woont. Hij antwoordde hierop: "Ja hoor, het is een trekvogel!" Hij formuleerde het als volgt: "Ben je alleen dan ben je een trekvogel. Heb je één vrouw dan ben je een pechvogel. Heb je twee vrouwen dan ben je een geluksvogel. Heb je zelfs drie vrouwen dan ben je een paradijsvogel." Aan mannenpraat geen gebrek, tijd om door te rijden om even te chillen langs de weg en te eten.

We reden verder door naar Nickerie. Het rijstdistrict van Suriname. We reden langs de rijstvelden en hielden even stop bij, wat ooit de grootste, rijstfabriek ter wereld was. Deze fabriek bevindt zich in Wageningen en wordt ook niet meer gebruikt. De fabriek stond na de oorlog in volle glorie. Er werd toen rijst verwerkt voor heel Europa. Na de sluiting van de fabriek, zijn de inwoners van Wageningen in de armoede terecht gekomen. Dit is niet enkel te zien aan de huizen, maar ook aan het plaatselijk voetbalveld.

Net voor aankomst bij de boten, stopten we nogmaals bij een kraampje langs de kant van de weg. Deze keer bij de 'kwie-kwie-boys'. Zij verkopen de duurste vis van Suriname. 150 SRD voor 20 visjes. Dit is ongeveer 30 euro voor een portie vis. Wanneer je bij iemand op bezoek gaat en deze vis voorgeschoteld krijgt, ben je een speciale gast.

Eindelijk kwamen we toe bij ons vervoersmiddel: de boten. Ik smeerde me goed in tegen de felle zon en stak mijn rugzak in een plastic zak. Zo bleven mijn spullen droog van het opspattende water. Alles werd in de bootjes geladen en de tocht naar het avontuur kon beginnen.

We voeren op een zijrivier tussen het groen en de vele vogels. Er waren veel reigers te zien en af en toe een grote arend.

Uiteindelijk kwamen we uit bij een open vlakte in het water. We zagen in de verte enkele hutten die op palen in het water gebouwd waren. Een droom die uitkwam om een keer te overnachten midden op het water en in een knusse hangmat. We kwamen toe en ik trok mijn ogen wijd open. Het uitzicht was magnifiek! Ik hoorde enkel het water en in de verte een grote groep flamingo's.

Iedereen zocht een plekje uit en de hangmatten met klamboes werden omhoog gehangen. Mijn hangmat hing vlak naast het water dus ik hoopte dat ik er 's nachts niet zou uitvallen! We werden getrakteerd op een lekker stuk cake omdat de buschauffeur jarig was. Van de zeelucht had ik weeral een hongertje gekregen!

Rond 19.15u trokken we erop uit met de boot om de flamingo's en rode ibissen te bezichtigen. De flamingo's blijven altijd in het water staan totdat het water te diep wordt. Daarna vliegen ze weg om ergens anders te gaan staan. De grote groep flamingo's die ik al zag vanuit de hut vlogen jammer genoeg net weg toen de boot iets te dicht in de buurt kwam. Het was een prachtig zich om hen te zien opstijgen en over ons heen te zien vliegen. Ze vlogen de zonsondergang tegemoet en zochten een nieuwe plaats om te landen in het water.

De rode ibis wordt bruin geboren en veranderen daarna naar een rode kleur. De rode kleur ontstaat door het caroteen, dat zich bevindt in garnalen en krabben. De kleurverandering begint bij de staart en loopt zo verder tot de kop. De rode vogels zijn enkel te zien in het mangrovegebied. Wanneer je naar de bomen langs de rivier kijkt, zie je de rode ibis altijd in de kruin zitten. Onderaan bevinden zich de blauwe reigers. Bij de geboorte zijn ze wit en na twee jaar verkleurt de vogel. Tussen de rode ibissen en de blauwe reigers vliegen er ook nog slakkenwouwen. De vogels vliegen laag om de slakken te zien in het lage water.

Tijdens de rondvaart kwamen we enkele vissers tegen die visten op de Tilapia vis. De vis kan rauw gegeten worden. Wat de gids ook wou voordoen, maar daar bedankten we hem vriendelijk voor.

Voordat we terug aanmeerden bij de hut wilden we nog even de bodem van de rivier voelen aan onze voeten. Ik wou dit zeker doen, maar ik durfde niet goed omdat ik bang had dat er krabben zouden zitten. De bodem is zeer modderig en voelt aan als spaghettislierten. Wandelen was voor mij nog even niet aan de orde. Snel een foto en hup, terug in de boot!

Tijdens het wachten voor het avondeten kregen we een uitgebreide uitleg over de planeten en het sterrenstelsel . Het was ondertussen al donker geworden en de Melkweg was duidelijk zichtbaar. Ook de planeet Jupiter kon ik met het blote oog waarnemen. De gids vertelde met veel passie over de verschillende sterrenbeelden. Hij gaf elk van ons een woordje uitleg waarvoor het sterrenbeeld staat. De sterrenbeelden staan achter elkaar op de Eclipsbaan. Over mijn sterrenbeeld, 'Waterman', kon hij vertellen dat deze persoon erg behulpzaam zijn voor anderen. Dit klopt ook, maar ik kon mezelf meer vinden in de 'Kreeft'. Iemand die zegt waar het op staat, maar wel altijd degenen in nood helpt. Hij vertelde ook over de Grote Beer die duidelijk te zien was. Ook zag ik de fel schijnende ster Sirius en de Oreonsterren. Dit zijn drie grote sterren naast elkaar. Omdat er geen bewolking aan de hemel was, waren er veel vallende sterren te zien.

Om 19.30u was het tijd voor het avondeten: sauto soep. Een maaltijdsoep gekruid met een bouillonblokje. De soep bestond uit bami, sojascheuten, gebakken aardappelreepjes en geboren kip (kippenvlees).

Om 20.30u vertrokken we op kaaimannentocht. Niets nieuws voor mij omdat ik dit al eens gedaan had. Het verschil met de vorige keer was, was dat ik meer uitleg had gekregen over de kaaimannen. De bootsman ving een kaaiman van ongeveer drie jaar oud. Hij was vrij groot en natuurlijk wou iedereen even op de foto met hem. Het verschil tussen een kaaiman en een krokodil is niet enkel de grootte, maar bij een kaaiman zijn de bovenste tanden zichtbaar wanneer hij zijn mond dicht heeft. Een vrouwtje legt ongeveer 30 eieren onder een bedje van gras. De eieren zijn zo hard dat als je ze omhoog gooit en laat vallen, ze niet breken. Wanneer de kleintjes geboren worden, laat de moeder hen onmiddellijk vrij. De kleintjes moeten leren om zelfstandig te jagen op kleine vissen en libellen. Er waren niet veel kaaimannen te zien omdat er weinig regen was gevallen en er dus ook geen extra zuurstof aanwezig was in het water. Ook het mierenzuur was duidelijke te ruiken. In de bomen hangen termietennesten. De termieten scheiden een zure geur af.

Tijdens de donkere boottocht had de gids rode ogen gespot in een boom langs het water. Er zaten twee kleine wurgslangen in met hun ogen op ons gericht. De slangen waren moeilijk herkenbaar omdat ze dezelfde kleur hadden als de takken. Ze eten gekko's, kikkers en kleine vogels. Eén vogel is genoeg voedsel voor 1-2 weken. Zoek de slang!

Bij terugkomst aan de hut stond er nog een dessert op ons te wachten. Bakabana (gebakken banaan) en een fruitige cocktail. De banaan was niets voor mij! Eerst ga ik leren om een gewone banaan te eten. De geur van gebakken banaan was afschuwelijk! Gelukkig kon ik meegenieten van de lekkere en fruitige cocktail met verse kokosmelk.

Met de cocktail in de hand trok ik mij, samen met twee anderen, even terug op zoek naar stilte en rust. We gingen op de rand van de hut zitten en keken naar de heldere hemel vol sterren en de schitterende melkweg. We kregen weer een woordje uitleg door onze gids die vol passie vertelde over zijn hobby.

Rond 01.00u kroop ik mijn hangmat in. Dit was toch niet zo knus als ik eerst dacht! Ik vond het niet gemakkelijk om erin te kruipen en al helemaal niet om mij om te draaien. Ik vond maar geen goede manier om te liggen. Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen na wat draaien en keren. Gelukkig lag er een matras onder ons! Hard vallen, zou dus niet gebeuren! De matras lag daar uit voorzorg voor mijn rugklachten. Wat lief van de gids dat hij dat had gedaan! Ik had wel heel veel bang om in het water te vallen aangezien dit vlak langs mij was. Ik werd al vroeg wakker met rug- en nekpijn. De pijn werd verzacht door de stralen van een mooie zonsopkomst. Kan het nog mooier? Verblijven op het water en de zonsondergang zien. Wakker worden en de zonsopgang zien.

Na een korte nachtrust kregen we weer een uitgebreid ontbijt. De kok van dienst had een lekker roerei voorzien en er was ook nog keuze uit, kaas, tomaat, choco, confiture, allerlei soorten brood en niet te ontbreken, verse pompelmoes. Voordien genoot ik van een straffe koffie met uitzicht op het water en de opkomende zon.

Na het ontbijt zag ik dat de gids krabben aan het vangen was met een stuk touw en een stuk vis. Hij maakte het touw vast aan de rand van de hut en wachtte tot er een krab aanhing. Dit kon je goed zien doordat het touw gespannen stond wanneer er een krab zich had vast gehangen in de vis. Ik wou dit natuurlijk ook proberen! Met mijn arendsoog lette ik goed op het touwtje en wachtte ik totdat er een krab ging 'lopen' met het stuk vis. Voorzichtig trok ik het touw omhoog en hield ik het schepnet onder de krab zodat hij niet kon ontsnappen. Ik genoot hier echt van en zou het ook niet erg gevonden hebben om dit de hele dag te doen!

Na een, toch wel grote, krabvangst was het tijd om te ontspannen! We stapten terug in de boot een voeren naar de plek waar we de dag ervoor de rode ibissen zagen. Omdat het water maar amper 50cm hoog staat, kan je gemakkelijk staan in het water. Na weer wat twijfelen, stapte ik in het water. Bang voor de krabben die in mijn tenen konden knijpen. Ik nam een handvol modder van de bodem en smeerde dit uit op mijn lichaam. Het was dus een natuurlijk modderbad, maar met een geurtje eraan. Het rook niet erg fris! Mijn natuurlijk gezichtsmasker werd hard en zorgde daarna voor een zachte huid. In ieder geval goedkopen dan naar de schoonheidsspecialiste te gaan! Het was een unieke ervaring om dit te doen!

We gingen terug naar de hut en ik wou me toch even afspoelen met zuiver water. Het rivierwater is heel zout waardoor ik mezelf vies voelde. Ook mijn haren waren nog vies van de modder dus dit wilde ik toch ook even afspoelen. Daarna was het alweer tijd voor het middagmaal: bami, kouseband en kip. Heel lekker! En als dessert een sappig stuk watermeloen.

Om 13.00u vertrokken we terug met de boot naar de plaats waar de bus het laatst stopte. We reden richting Zeedijk om nog even een glimp op te vangen van de oceaan. Om hier te geraken, reden we door Nieuw-Nickerie, de tweede grootste stad van Suriname na Paramaribo. In de verte zag ik Frans-Guyana. Zeedijk is de plaats waar sommigen illegaal de grens oversteken naar Frans-Guyana.

We bezochten ook de Hindutempel wat ook gebruikt wordt als bedevaartsoord. Het is een heilige plek waar offers gemaakt worden voor de goden. In het water mogen enkel organische stoffen geofferd worden. Meestal zijn dit bloemen. Bij de Hindoestanen is het gebruikelijk om overledenen te cremeren en uit te strooien op een heilige plek. De resten mogen niet zomaar ergens achter gelaten worden. Zo zagen we een vrouw en enkele mannen iets offeren.

Binnen het betreden van de tempel moesten we onze schoenen uitdoen omdat het binnen het een heilige plek is. We mochten niet verder dan een bepaalde afstand omdat we eerst iets zouden moeten offeren. Voor een offering moet er eerst een bel geluid worden. Dit was natuurlijk niet de bedoeling dus we bleven mooi staan op de afgesproken plaats! Het is een mooie tempel met mooie kleuren. Het was toch speciaal om hierin eens een kijkje te nemen!

Onderweg stopten we nog even aan een lokaal viskraam. De kramers verkopen droge gerookte vis. De geur is verschrikkelijk met de hitte in Suriname!

Het weekend eindigde met een lange rit terug naar Paramaribo! Wat een topavontuur met een prachtige natuur en mooie dieren. Zeker voor herhaling vatbaar, al is het onwaarschijnlijk dat ik dit nog eens zal meemaken!

Dikke kus

xxxxxxxx