Dag 39: Start van de zesde week stage

Maandag 14 maart 2016

Lieve lezers,

Alweer de start van een nieuwe week stage op de Louis Braille School. Wat een ochtend! De ketting van mijn fiets… Ik had onderweg al aan een man gevraagd of hij mij eventueel kon helpen, maar dit ging niet omdat er een kap over de ketting zit en hij hiervoor een schroevendraaier nodig had. Gelukkig was ik al over de helft van de rit, maar toch kon ik nog een heel eind te voet gaan. Het zweet stond over heel mijn lijf dus ik was blij toen ik eindelijk aankwam. Geen prettig zicht hoor zo een bezwete meid, met een fiets aan haar hand, over de straat zien lopen. Na een korte zoektocht achter een schroevendraaier begon ik er zelf maar aan. Ik had de kap los gekregen, maar ik kreeg de ketting en niet volledig op. Mijn handen hingen vol met zwarte smeer en gelukkig dat de klusjesman mij een handje kwam toesteken. Hij kreeg de ketting er wel op, maar er was nog een anders probleem. De pedaal stond veel te los waardoor hij niet kon garanderen dat het niet nog eens zou gebeuren. Hij is op zoek gegaan naar iemand die een speciale sleutel had om de pedaal terug vast te zetten. Eind goed al goed want ik kon terug veilig met de fiets terug huiswaarts rijden!

Ik had weer een ADL-les gepland met de leerlingen van de zorgklas. Eén-één begeleiding zodat ik me volledig kan focussen op de leerling en de te behalen doelen. Omdat hygiëne erg belangrijk is wou ik deze keer weer hetzelfde onderwerp aanhalen. Tanden poetsen en neus snuiten. Omdat ik deze voorbereiding al had gemaakt, maar de leerlingen vorige keer afwezig waren, dacht ik dit opnieuw te doen. Voor B. was dit herhaling, maar dat is niet erg. Zo blijft hij de handelingen oefenen. Zoals altijd begon ik met een kort gesprek. Ik stelde weer enkele vragen rond het tanden poetsen. Wanneer moet je jou tanden poetsen? Waarom moet je jou tanden poetsen?,… Hij kon op de meeste vragen het goede antwoord geven. Ik kreeg wel de indruk dat hij waarom-vragen niet snapt. Ik probeerde op allerlei mogelijk manieren deze vragen uit te leggen, maar hij legde de link met wanneer-vragen. Ik vertelde dit ook achteraf tegen de juf, maar zij zei me ook enkel om het op een andere manier te proberen. Wat ik dus al gedaan had. Na het gesprek ging ik verder met de poetsbewegingen. Bij klas 1 & 2 maakte ik gebruik van een praatplaat. Bij B. deed ik dit mondeling omdat hij volledig blind is. Hij moest mij vertellen op welke plaatsen hij allemaal moet poetsen en welke bewegingen hij hiervoor moet maken. Het zelf zeggen tegen mij lukte niet. Wanneer ik hem vertelde op welke plaatsen hij moet poetsen, deed hij wel de handelingen al voor. Hij wist goed wat ik bedoelde.

Ondertussen begon het mij op te vallen dat hij zich aan het aanstellen was en niet luisterde naar de dingen die ik vroeg. Ik had geen goede hoop meer op de praktijk omdat hij de vorige keer ook zo deed. Mijn gevoel klopte en hij stelde zich aan. Hij had wel op de goede manier zijn tanden gepoetst, maar hij begon zich aan te stellen door het water heel hard uit te spuwen, expres knoeien met de tandpasta, alles afvegen aan zijn shirt enzovoort. Ik besloot hem even aan de kant te zetten zodat hij zou kunnen nadenken over zijn gedrag. Hij bleef zich nog steeds aanstellen en luisterde niet wanneer ik vroeg om recht te staan en niet te leunen op de bank. Ik vind het wel belangrijk dat een kind weet waarom hij op straf is gezet. Ik riep hem terug bij mij en maakte hem duidelijk, aan de hand van ik boodschappen, dat het gedrag niet gepast was. Hij leek het niet echt te begrijpen en lachte er gewoon mee. Ik was nochtans heel duidelijk geweest tegen hem.

Juf Sara kon er niet meer mee lachen!

Het volgende onderwerp was ‘neus snuiten’. B. gedroeg zich beter dus dit lesdeel ging vooruit. Ik had nog maar weinig tijd waardoor ik geen uitgebreid gesprek met hem kon voeren rond het snuiten van de neus. IK liet hem onmiddellijk doorgaan met de praktijk. Hij kan goed door zijn neus blazen, maar zodra hij een zakdoek vastheeft, houd hij dit gewoon tegen zijn neus. Hij knijpt zijn neus niet toe waardoor hij ook niet goed kan snuiten. Ik legde hem uit op welke manier hij dit moest doen. Ik nam zijn handen vast en ondersteunde hem bij het doen van de handelingen. Op deze manier begreep hij het wel en hij kon achteraf de handeling zelfstandig uitvoeren.

Na de pauze ging ik aan de slag met C. Hetzelfde thema met dezelfde opdrachten. Ook met hem begon ik over het poetsen van de tanden. Opeens begon hij een versje op te zeggen wat te maken had met tanden poetsen. Het versje kwam mij erg bekend voor. Na even nadenken wist ik waar dit vandaan kwam. In mijn eerste ADL-les had ik gebruik gemaakt van dat versje. Ik vond dit vreemd omdat ik dit enkel met B. had gedaan en niet met C. Dus de vraag die het eerst in mij opkwam: “Hoe komt het dat C. dit vers kent?”. Ik heb er echt geen idee van. Hij kon het versje mooi opzeggen dus ik beloonde hem wel door een compliment te geven. Hij wou natuurlijk onmiddellijk een high five. Hij kon ook op sommige vragen een duidelijk antwoord geven. Hij wist wanneer hij zijn tanden moet poetsen, na het eten. Ook de poetsbewegingen voerde hij goed uit. Tijdens de praktijk viel het mij op dat hij sommige dingen niet zelf kan. Bijvoorbeeld de tandpasta open doen en op de tandenborstel doen. Ik kreeg de indruk dat dit voor hem gedaan wordt wanneer hij thuis is. Het doel van een ADL-les is natuurlijk iemand leren om zelfstandig handelingen uit te voeren van het dagdagelijkse leven. Ik nam zijn handen vast en hielp hem om de tandpasta zelf op de tandenborstel te doen. Bij het spoelen van zijn mond goot hij gewoon water erin en liet er alles onmiddellijk terug uitlopen. Op deze manier kan hij niet alles wegspoelen van de tandpasta dus ik maakte hem duidelijk dat hij een klein beetje water moet nemen en zijn moest toedoen. Niet inslikken natuurlijk! Het lukte goed dus moest hij deze handeling enkele keren herhalen.

Bij het onderwerp ‘neus snuiten’ had hij hetzelfde probleem als B. Hij kan door zijn neus blazen, maar hij houdt zijn zakdoek niet goed vast waardoor hij zijn neus niet goed kan snuiten. Ik ging op dezelfde manier tewerk en nam zijn handen om hem te ondersteunen. Na enkele keren oefenen snuitte hij zelfstandig zijn neus.

C. heeft vandaag fijn gepraat. Hij wou eerst niet meekomen met mij, maar uiteindelijk wou hij ook weer niet terug naar de klas. Hij voelt zich op zijn gemak bij mij en wilt ook niet dat ik hem alleen laat. Hij zegt ook regelmatig ‘juf Sara’. Hij begint me te kennen en ik begin een vertrouwensband met hem op te bouwen. Juf Sara is hier blij mee!

Na de ADL-lessen ben ik nog even gaan helpen op de Braille Unit. Ik was vrijdag begonnen met het sorteren van de boeken en ik wou dit natuurlijk afmaken. Ik had alles laten liggen waardoor al de boeken in de weg lagen. Zo kreeg ik de resterende tijd nuttig om.

De klusjesman kwam bananenchips uitdelen. Iedereen op de NSBS kreeg een grote zak met 12 kleine zakjes chips. Aangezien ik nog maar net bananen lust, gaat dit me nog een stapje te ver. Nog even wachten om te proeven hoor!

Ik was weer helemaal uitgeput toen ik terug thuis kwam. Slapen, slapen en nog eens slapen. Zo heb ik mijn namiddag gespendeerd.

Dikke kus
xxxxxxxx